Podstawowy francuski ciężki karabin maszynowy okresu obu wojen światowych, stanowił także standardowe uzbrojenie francuskich wozów bojowych z pierwszej wojny światowej. Na uzbrojenie Wojska Polskiego km-y Hotchkiss wprowadzono w 1919 roku - maksymalnie posiadano ich około 2620 sztuk (1936), uży
wanych głównie jako ciężkie karabiny maszynowe na podstawie trójnożnej. Z uzbrojenia oddziałów liniowych wycofano je do 1936 roku. W polskiej broni pancernej karabiny maszynowe wz. 14 używane były początkowo w pojazdach pochodzenia francuskiego: czołgach Renault FT-17 i samochodach pancernych Peugeot. Pod koniec
lat dwudziestych zostały zastąpione przez km-y wz. 25. Karabin maszynowy wz. 14 Hotchkiss działał na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie. Zamek ryglowany niesymetrycznie przy pomocy klina wahliwego, uruchamianego energią gazów prochowych. Lufa nieruchoma, o dużej masie, chłodzona powietrzem, w tylnej części miała użebrowanie w celu polepszenia chłodzenia. Gwint czterobruzdowy lewoskrętny. Mechanizm
spustowy przystosowany tylko do ognia ciągłego. Km Hotchkiss odznaczał się prostą budową (tylko 78 części) i dobrym działaniem mechanizmów, a szybkostrzelnością praktyczną nie ustępował broniom chłodzonym wodą. Początkowo, w okresie I.w. karabin zasilany był z "tacki" - płaskiej taśmy na 24 lub 30 nabojów, następnie zaczęto
stosować taśmę stalową na około 249 - 251 nabojów. W polskich pojazdach pancernych stosowano także połówki taśm (około 128-nabojowe). Był bardzo łatwy w obsłudze. Sekcję strzelecka do prowadzenia skutecznego ognia można było wyszkolić praktycznie w ciągu kilku dni, co było bardzo istotnym czynnikiem, który miał wpływ na wynik wojny polsko-sowieckiej w 1920 r.
Pierwsze ckm Hotchkiss wz.14 przybyły do Polski wraz z pułkami piechoty Armii gen. Hallera oraz w ramach dostaw sprzętu wojskowego z demobilu francuskiego, tak więc na uzbrojenie WP przyjęto je w 1919 roku. W ramach działalności PMWZ w Paryżu w latach 1919-21 do Polski dotarło aż 12.000 sztuk. Do czasu wyboru standardowego karabinu maszynowego dla Wojska Polskiego Hotchkiss wz.14 pozostawał jednym z kilku wzorów i był standardowy dla piechoty polskiej. Była to wówczas jedyna konstrukcja ckm chłodzona powietrzem. Znalazła się na wyposażeniu pułków piechoty z 2,5,6,11,12, 13,20 i 27 Dywizji Piechoty.
W Korpusie Ochrony Pogranicza ckm Hotchkiss wz.14 znalazł się w 1924 roku, kiedy rozpoczęto formowanie batalionów piechoty KOP. Przydzielono po 2 ckmy na batalion. Kiedy w kwietniu 1926 roku rozpoczęto wymianę sprzętu w batalionach 1. i .5 Brygady, 2. i 20. batalion KOP otrzymały po 6 ckm Hotchkiss wz.14. Zakładano, ze wz.14 będzie podstawowym ckm KOP, jednak z powodu jego braków zastępowano go gorszą konstrukcją ckm Hotchkiss wz.25, oraz konstrukcją Maxim wz.08. Według spisów z 1928 roku w KOP służyło już 98 ckm wz.14. W 1929 roku KOP otrzymał 10 sztuk wz.14, redukując liczbę wz.25 do 12 sztuk. Batalion 1., 3.-14.,20.,21.,24., posiadały po 2 ckmy tego typu, natomiast bataliony 15.,19., 22.,23. po 4 ckmy wz.14, a 25.-29., po 8 sztuk. Bataliony 2. i 18. po 8 ckm wz.25, a 16. i 17. po 8 wz.08. Pod koniec 1929 roku nastąpiły zmiany w ilościach broni w użyciu. I tak w batalionach 2.- 4., 11.-13.,18,25.-28. było po 8 sztuk, a wyjątkowo w 14.batalionie KOP "Boryszów" 10 sztuk. Kolejne 6 sztuk pojawia się w KOP w połowie 1930 roku. Ckmy wz.14 znikają ze spisów KOP w 1936 roku, zastępowane Maximami oraz ckm wz.30.
W 1939 roku broń nadal była w użyciu. Znaleźć można ją na stanie Batalionów Obrony
Narodowej.